اینجا نلی از روزهایش می گوید

از آخرین پست وبلاگم یک سال میگذره، توی این یک سال گذشته ارشد رو شروع کردم، یه رویکرد درمانی یاد گرفتم، توی بیمارستان کارورزی رفتم و کلی کیس مختلف دیدم و مصاحبه کردم و تشخیص گذاشتم، یه کار پاره وقت با نوجوونا داشتم و باهاشون سروکله زدم، همکار روانپزشکی شدم که سال‌ها قبل ازش برای افسردگیم کمک می‌گرفتم، یه عمل کوچیک روی رحمم انجام دادم، مستقل‌تر و پخته‌تر شدم و الان کلی پلن واسه آینده جلوم هست که سردرگمم و نمیدونم باید کدوم رو جدی بگیرم و کدوم رو بذارم ته کمد خاک بخوره.

احساس تنهایی هم بیخ گلوم رو گرفته و قصد رفتن نداره.