شنبه ۱ دی ۹۷
اینم وصف حالم از زبون حضرت حافظ :
گلبنِ عشق میدمد ، ساقی ! گلعذار کو؟ بادِ بهار میوزد ، باده ی خوشگوار کو؟
هر گلِ نو ز گلرخی یاد همی دهد ولی گوشِ سخن شنو کجا دیده ی اعتبار کو؟
مجلسِ بزمِ عشق را غالیه ی مراد نیست ای دمِ صبحِ خوش نفس،نافه ی زلف یار کو؟
حُسن فروشیِ گلم نیست تحمل،ای صبا! دست زدم به خونِ دل ، بهرِ خدا نگار کو؟
شمعِ سحرگهی اگر لاف ز عارضِ تو زد خصم زبان دراز شد ، خنجرِ آبدار کو؟
گفت : «مگر ز لعلِ من بوسه نداری آرزو؟» مُردَم از این هوس ، ولی قدرت و اختیار کو؟
حافظ اگرچه درسخن خازنِ گنجِ حکمت است از غمِ روزگارِ دون ، طبعِ سخن گزار کو؟
